Κηφισιά, Ιούνιος 2017
«Πόλκα-Φροέλεν τ’ όνομά μας -ΖΩΗ- το σύνθημά μας…τα λόγια αυτά δεν θα χαθούν ποτέ απ’ την καρδιά μας, γιατί μας δώσαν δύναμη σε όλα τα όνειρά μας…» , τραγουδούν κάθεχρόνο–τέτοιαεποχη- τα παιδιά του Νηπιαγωγείου μας και καθώς τ’ ακούω, νιώθω την τεράστια αυτή ευθύνη που αναλαμβάνουμε όλοι εμείς εδώ!
Καθημερινά δίνουμε ζωή, χρώμα, δύναμη, στα όνειρα όλων αυτών των παιδιών που μας εμπιστεύεστε … και φτάνει η μέρα πια, που φεύγουν από κοντά μας και μένουν οι αναμνήσεις …οι μυρωδιές … οι αγκαλιές … η χροιά της φωνής μας … έχουμε «μπολιάσει» την ψυχή τους με όμορφα συναισθήματα και έχουμε φτιάξει δεσμούς με το ωραιότερο συναίσθημα … αυτό της άδολης, αθώας, αγνής αγάπης … που δίνεις … χωρίς να περιμένεις να πάρεις!
Αναμνήσεις λοιπόν …. αναμνήσεις από τα παιχνίδια μας στο φροελενόκηπο, από το μαγικό θεατρικό παιχνίδι που τα μικρά κι ασήμαντα γίνονται σπουδαία, αναμνήσεις από τα πειράματά μας και το ατελείωτο παιχνίδι της ανακάλυψης…από τα παραμύθια που μια κόκκινη αόρατη κλωστή είναι αρκετή για να μας ταξιδέψει με τη φαντασία μας… αναμνήσεις από τον υπέροχο κόσμο της μουσικής και του τραγουδιού…από την πολιτεία των Συναισθημάτων που μας φέρνει πιο κοντά με το «μέσα» μας…
Αναμνήσεις από όλα αυτά τα σημαντικά που μαθαίνουμε… παίζοντας!
Ίσως να είμαι επηρεασμένη από το γεγονός, ότι στη φετινή καλοκαιρινή γιορτή θ’ αποχαιρετήσω κι εγώ τη δική μου κόρη, το δικό μου Νηπιάκι, μαζί με όλα μου τα «Χρυσαστέρια»…και γι’ αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να τους «ξυπνήσουμε» όλα όσα έζησαν κοντά μας… να τους θυμίσω τί θα βάλουν στις αποσκευές τους και να τους γεμίσουμε την καρδιά τους, με θάρρος, αυτοπεποίθηση, χαρά και μια υπόσχεση…
«…ότι θα είμαστε πάντα δίπλα τους…»
Ίσως να είμαι φορτισμένη συναισθηματικά, γιατί φέτος πλέον “σβήνουμε” 40 κεράκια Ιστορίας στο χώρο της Εκπαίδευσης και θέλω να θυμίσω στον εαυτό μου και στην ομάδα «αγάπη παντού» πως είμαστε εδώ, μια ΔΥΝΑΤΗ γροθιά, μια Ομάδα…!
Ή τελικά, ίσως να νιώθω ευγνωμοσύνη για το γεγονός… ότι ο Γιώργος και η Φροέλεν, οι γονείς μας, έκαναν τ’ όνειρό τους πραγματικότητα 40 χρόνια πριν και σήμερα αποκαλούν τ’ αδέρφια μου κι εμένα… «συνεχιστές του ονείρου»…
Η φετινή γιορτή είναι ένα «ευχαριστώ»…σ ́αυτούς τους ανθρώπους.
Θα γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών…
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει…
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα…
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα…
Κι αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο απ’ όλα, δε στο ‘χω πει ακόμα …
Σας ευχαριστώ που με «διαβάσατε» .
Πόλκα?
